Intussen ben ik twee weken terug na 4 maanden ‘La vie Parisienne’ te hebben geleefd. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat het een heerlijke tijd was. Ik ging er natuurlijk heen voor werk, en dat was heel interessant en relevant. Maar het leukste waren toch wel de weekenddagen, waar ik zonder plan de deur uit wandelde en uren later met versleten schoenen en vele Parijse avonturen weer thuis kwam. Ik zal een paar van mijn aan- en afraders met jullie delen!

Continue reading “La vie Parisienne”

Ook al neem ik chocolade met vanille en framboos. Ik vind elke keer opnieuw dat ik ‘t verkeerde ijsje koos. Want ik lust veel liever aardbei met meloen of banaan. Wat zal ik doen? Ja of nee, dit of dat. Wel of niet, wie of wat. Veel te veel, kruis of munt. Weet ik veel. Kiezen is moeilijk. 

Wie denkt dat ‘keuzestress’ een recent fenomeen is, moet maar eens één van mijn favoriete Kinderen voor Kinderenliedjes uit 1992 luisteren. Er is de laatste jaren wel enorm veel geschreven, vanuit psychologisch oogpunt, over de honderden grote en kleine keuzes die we elke dag moeten maken en wat dit voor impact op ons geluk en gemoedstoestand heeft. Ik werd de laatste tijd ook geconfronteerd met het maken van grote keuzes. Daarom leek me leuk om dit onderwerp eens in een blog te belichten vanuit economisch en persoonlijk standpunt.

Continue reading “Kiezen is moeilijk”

Sportprestaties kunnen inspireren. Deze keer waren het niet hardloophelden Abdi Nageeye of Koen Naert, of Hercules op wielen MvdP die daarvoor zorgden, maar kwam het van dichterbij huis. Sinds zondag denk ik alleen maar: als Triton de Varsity na 52 jaar weer kan winnen.. dan kan ik ook weer topfit worden en een goede marathon lopen.

Continue reading “Vóór alles de marathon”

Om te proosten op het nieuwe jaar drink je bubbels. Sinds een jaar of 20 kennen we echter ook andere bubbels. In 2000 knapte de ‘DotCom-bubble’ en zagen aandeelhouders hun torenhoge koerswinsten als sneeuw voor de zon verdwijnen. In 2008 spatte de housing price bubble in de Verenigde Staten uit elkaar en bleek dat de gehele wereldeconomie middels dunne draadjes uit de financiële wereld met elkaar verbonden was. Sinds de verkiezing van Trump, het Brexit referendum, het Cambridge Analytica schandaal van Facebook en andere gevolgen van nepnieuws leerden we dat er ook sociale bubbels bestaan, die juist heel moeilijk door te prikken zijn.

Continue reading “Gele hesjes, groene bubbels en gouden vinkjes”

Nu 2018 op zijn eind loopt is het tijd om terug te blikken. Het was voor mij een gek jaar, veel dingen vielen op zijn plek maar veel dingen vielen ook open, waardoor nieuwe twijfels en onzekerheden ontstonden. Het was niet altijd een makkelijk jaar. Maar één van de dingen die ik heb geleerd, is dat je geluk ook wordt bepaald door hoe je tegen de dingen aankijkt. Als iets je overkomt, heb je een paar seconden een primaire reactie (boos, blij, bang), maar de uren, dagen, weken daarna waarin je in de negatieve emotie blijft zitten: dat is iets wat je zelf in stand houdt. Blij en dankbaar zijn kun je trainen door elke dag op te schrijven wat er goed ging en wat er leuk was. In de waan van de dag vind ik dat best wel moeilijk, maar nu ik op dit jaar terugblik waren er eigenlijk ook heel veel mooie, goede, leuke dingen en kan ik mijn lijst bijna niet afronden. Lees mee en probeer het ook eens zelf!

Continue reading “Het positieve jaaroverzicht”

Deze blog is degene die al het langste op mijn lijstje van ideeën stond maar dus ook al het langste uitgesteld werd. Tot er vandaag een aantal dingen gebeurden waardoor ik besefte dat uitstellen nu écht niet meer kon. Ten eerste werd de officieuze Nobelprijs[1] voor de economie uitgereikt aan William Nordhaus en Paul Romer, twee macroeconomen (yeah!). Ze kregen de prijs voor het combineren van langetermijngroeimodellen met duurzaamheid en innovatie. Ten tweede verscheen vandaag een rapport van het VN-klimaatpanel IPCC, waarin de gevolgen doorgerekend werden als de opwarming van de aarde niet beperkt kan worden tot 1,5 graad. Deskundigen vrezen dat we deze doelstelling uit het Parijse klimaatakkoord niet gaan halen tenzij we drastische maatregelen gaan nemen.  Ik houd mijn blogs graag een beetje luchtig en vrolijk, maar als ik te lang over de klimaatproblematiek nadenk word ik toch een beetje verdrietig. Ik geloof echter ook dat het nog niet te laat is. Het momentum en de noodzaak, ze zijn beiden aanwezig. Wij kunnen de geschiedenis in gaan als de generatie die het tij van 200 jaar industrialisering en vervuiling deed keren. Hoe mooi zou dat zijn?

Continue reading “Geen tijd meer voor uitstelgedrag”

Er zijn liedjes over volgeschreven, over de relatie tussen geld en liefde. Want hoewel de meesten het er over eens lijken te zijn dat je met méér liefde in je leven minder geld nodig hebt om gelukkig te zijn, schijnt het omgekeerde toch niet of zeer beperkt te gelden. Imperfecte substituten, zo u wilt. In deze blog ga ik eens verkennen hoe die relatie tussen liefde, geld en geluk nou precies zit. Hierbij put ik uit wetenschappelijke literatuur en uit ervaringen van eerste en tweede hand, waarbij de anonimiteit van de betrokkenen uiteraard gewaarborgd blijft.

Continue reading “Can’t buy me love…”

Een kamergenoot op mijn werk mag zich bezighouden met de fiscale aspecten van het nieuwe pensioenstelsel. Hij liever dan ik, denk ik meestal. Want afgezien van zeer interessante rekenmodellen waarmee je kunt uitrekenen wanneer je statistisch gezien zult sterven, is het vooral een hoop gepraat over doorsneesystematiek, premiestaffels, rekenrentes, persoonlijke pensioenpotjes en andere dingen waar ik instant hoofdpijn van krijg. Maar een verstandig financieel mens, zeker een beleidseconome, zou zich toch zorgen moeten maken over de toekomst van het pensioenstelsel? Zeker mijn generatie, straks is er niks meer van al dat vermogen over en moet ik tot mijn 80e doorwerken! Ben ik naïef omdat ik mijn kop in het zand steek als iemand over pensioenen begint? Of toch niet? In deze blog geef ik 4 redenen waarom je zorgen maken over je latere pensioenuitkering volledig zinloos is.

Continue reading “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid..”

Ik kijk niet veel tv. In principe heb ik zelfs geen tv, al kun je natuurlijk tegenwoordig veel op ‘het tweede scherm’ aanschouwen. Maar soms is er een serie die me een tijdje helemaal in beslag neemt. De afgelopen weken was dat ‘La Casa de Papel’. Deze serie moet je zien, en wel om de volgende redenen. Ten eerste is het een Spaanse productie, en die Spanjaarden weten wel zeker hoe ze tv moeten maken. Een groot deel van de acteurs praat ook nog eens met zo’n heerlijke harde Madrileense tongval en tja.. hombre.. me derrito (ik smelt). Ten tweede is het gewoon een onwijs spannende en verslavende serie. Maar tenslotte, kijk deze serie omdat er een interessante economische paradox in zit: kun je een bank beroven zonder van iemand te stelen?

Continue reading “Je geld of je leven!”