Hoofdstuk 2: Verliefd in Disneyland, een alieninvasie en quads of steel..
De marathon van Boston lopen, en de aanloop daarnaar toe, het is als verliefd zijn. En als kind in Disneyland zijn. Dat tegelijkertijd, maar wel vermengd met het gevoel van op de achterbank heel nodig naar de wc moeten, terwijl je ziet dat het volgende tankstation pas over 50km komt…
Goed, reset de klok naar 16 april 2017, T-1. Na een prima vlucht reden mijn vader en ik naar Providence waar we de eerste 2 overnachtingen geboekt hadden. Ten eerste omdat dit een stuk goedkoper was dan Boston in MarathonWeek, ten tweede omdat het leuk was om mijn oude campus terug te zien en ten derde omdat het ook wel fijn was om even rustig te acclimatiseren. Op zondag vertrokken we ‘s ochtends heel vroeg naar druk Boston, om onze koffers in het hotel te droppen en vervolgens mijn startnummer en toebehoren op te gaan halen op ‘De Expo’.
Dit is een belevenis op zich. Stel je een soort huishoudbeurs voor hardlopers voor; gratis bidons, maak-je-eigen-aanmoedigingsbord-kraampjes, astronautenvoedsel in alle kleuren en kunstmatige smaken, heel veel hardloopkleding, elliptigo’s, merkwaardig gevormde massagetools, after-race-slippers, medaillerekjes, en nog veel meer. Ik stel me zo voor dat een alienexpeditie precies op deze plek en dit tijdstip zou landen, en dan een vrij verstoord beeld van de mensheid krijgt. Al is het maar omdat het gemiddelde BMI van de bezoekers ruim onder de 20 ligt en gladde benen vol aders eerder regel dan uitzondering zijn. Ik voelde me heus bijna obees tussen deze menigte superatleten.
Om bij de Expo te komen loop je over de straat waarop de marathon maandag gaat finishen. Het magische hiervan is dat de finishlijn, in de kenmerkende kleuren blauw en geel, het hele jaar op de straat geschilderd staat. Als er een meter sneeuw valt, staan er direct wat bezielde individuen op om de finishlijn schoon te vegen, zo trots is Boston op haar marathon.
Hoe dichter je bij de expo komt, hoe meer mensen (vooral Aziaten) in Bostonblauwgele jasjes en shirts je ziet. Ik vind dit uiteraard patserig en schromelijk overdreven, het is 31 graden en je moet die kleren eigenlijk pas dragen nadat je de marathon daadwerkelijk gelopen hebt. Tja.. drie keer raden in welke kleding ik het expo-gebouw weer uit loop 😉
Ik heb nog nooit een stad gezien die zo in de ban is van hardlopen, en van deze marathon in het bijzonder. Als je ook maar één uiterlijk kenmerk van een marathonloper vertoont word je bij voorbaat al gefeliciteerd met je kwalificatie. Alle sportwinkels hebben hun etalage omgetoverd in marathonstijl en met de auto kan je nergens meer door. Ondanks de tropische warmte zie je in elke straat mensen hardlopen.
Hoewel het fantastisch is om in Boston rond te lopen, ben ik me er ook van bewust dat het in het kader van marathonvoorbereiding niet heel ideaal is allemaal. Gisteren waren mijn vader en ik naar een openluchtmuseum in Plymouth geweest, waar de eerste pelgrims in 1620 aankwamen. Heel interessant en leuk, maar mijn horloge gaf wel >20.000 stappen aan en dat voelden mijn benen ook. De zondag proberen we zo relaxt mogelijk te houden, maar het is toch weer vrij veel rondlopen, slenteren, en in rijen staan in de brandende zon. Ik besef me tegen die tijd echter ook al dat ik hier ben om te genieten van deze marathon. De voorspellingen voor MarathonMonday zijn niet bepaald PR-gunstig, en ik ben geen topsporter die op 8 seconden afgerekend zou worden. Het is het gewoon niet waard om dit niet ten volste in me op te nemen en alleen maar saai op bed te liggen. ‘s Avonds gaan we naar de PastaParty in het stadhuis, achteraf ook niet de slimste keuze. Eenmaal binnen is het efficiënt georganiseerd en ik verbaas me over de logistieke operatie die hierachter moet zitten, zoveel mensen tegelijk warm eten geven. Maar voordat we aan een tafeltje zitten hebben we wel weer bijna een uur in de rij gestaan. Verbazingwekkend genoeg slaap ik ‘s avonds goed in (thank you jetlag) en voor ik het weet is MarathonMonday daar.
Na een erg vroeg ontbijt met lange kaken brengt de hotelshuttle mij naar het park Boston Common waar een grote rij gele schoolbussen opgelijnd staat om iedereen naar de start in Hopkington te vervoeren. Als ik het park op wandel en de bussen klaar zie staan springen de tranen me in mijn ogen. Een gek moment, ik weet het.. Maar een marathon en de weg daar naar toe is een achtbaan van emoties. Alle ellende en vreugde van de afgelopen maanden, hoe je je voelt als je geblesseerd bent en niet kunt lopen, de zware trainingen maar ook de prachtige momenten tijdens duurlopen, iedereen die thuis aan je denkt.. het gaat allemaal door je heen.
Ik denk… als ik nu al moet huilen, dan zal het bij de finishlijn wel helemaal een jankfestijn worden. Gek genoeg was ik daar deze keer vrij nuchter, blijkt een paar uur later. Allicht had ik tegen die tijd al mijn traanvocht al uitgezweet.
De busrit en de 3 uur die je wachtend doorbrengt in het Athlete Village zijn een goede gelegenheid om met andere lopers te socializen en de laatste tips uit te wisselen. Dit Athlete Village bevindt zich op twee grote grasvelden bij een High School in Hopkington. Het bizarre besef overvalt me dat het gewoon echt een heel dorp is wat hier voor een paar uur neerstrijkt: ruim 30.000 hardlopers en daarbij nog alle vrijwilligers. Hardlopers van over de hele wereld, die op hun handdoekje onder grote tenten uit de zon proberen te blijven en zich laven aan slootladingen koffie, ontelbare bagels en bananen, en om het halfuur in de rij voor één van de honderden Porta-Johns gaan staan. De alien-invasie zou hier wederom een erg verstoord beeld van de mensheid krijgen, want echt, marathonlopers kennen weinig gene. Ik kijk naar twee jongens van Penn State die elkaar en zichzelf zeker een halfuur staan in te smeren, met ontbloot bovenlijf en mini-vlinderbroekjes. Daarnaast is er natuurlijk de anti-schuurplekken vaseline die gul gedeeld wordt en op allerlei dubieuze plekken verdwijnt. Je zit enorm in elkanders personal space maar dat maakt het ook wel weer bijzonder.
Een ander leuke vermaak is het observeren van personen en hun startnummer. Alle startnummers zijn op kwalificatietijd zijn ingedeeld; hoe lager het startnummer, hoe sneller de eerder gelopen tijd. Als er dus iemand met een startnummer van onder de 100 langsloopt kijkt iedereen geïntrigeerd naar deze persoon. Een PR van laag in de 2.20, misschien daaronder? Daarmee zou je op kleinere marathons toch redelijk veel privileges krijgen, maar hier mag je gewoon tussen de andere duizenden lopers gaan zitten picknicken. Als jouw wave wordt opgeroepen wandel je in de file 1.5 km naar de start; warmlopen is er niet bij. Eerst mogen de wheelers, dan de elite vrouwen, dan de elite mannen, en daarna de 4×8 waves ‘gewone lopers’, ingedeeld op snelheid.
Als het mijn beurt is om de schaduwrijke tent te verlaten en naar de start te lopen voel ik gelijk hoe warm het is. Later las ik dat de temperaturen tussen de 21 en 26 graden geweest was tijdens mijn race, met hoge luchtvochtigheid en een rugwind, Die wind is goed voor het looptempo, maar brengt ook een hoog risico op warmtestuwing met zich mee. Ik had die ochtend al een onKristasiaans besluit genomen: ik ging niet weg op mijn beoogde tijd, een PR in deze omstandigheden was waarschijnlijk niet realistisch en een ruim PR al helemaal niet.
Het startschot klinkt, zonder volkslied. Ik pas mijn plannen aan. Het petje wat ik eigenlijk alleen voor van tevoren had meegenomen houd ik op tot kilometer 18 en maak ik af en toe nat. Ik drink om de mijl (elke 3,2 km), afwisselend water en sportdrank, en loop voor mijn gevoel super rustig. De kilometertijden varieren een beetje met het hoogteprofiel van het parcours mee, tussen de 4.30 en de 4.45. Maar het voelt nooit echt intensiever dan duurlooptempo, ook omdat de eerste helft vooral heuvelaf is. Daar had ik veel over gelezen; hier te snel lopen voelt conditioneel heel makkelijk maar sloopt je bovenbeenspieren, niet doen dus! Ik kom op de halve marathon net onder de 1.38 door en voel me heel goed. Het is wel warm maar door het vele drinken en het beheerste tempo heb ik niet het idee dat de hitte me echt hindert. Na 25km komt echter de steilste afdaling van het parcours en hier gaat het mis. Ik heb zoveel mogelijk heuvels getraind in Nederland, maar die zijn toch meer kort en krachtig, niet kilometers lang naar beneden. Daarnaast; de middelste 10 mijl noemt men ‘vlak’ maar voor een Hollandse pannenkoekenloper is vlak toch echt wat anders.. het is constant glooiend. Van het ene op het andere moment verkrampen mijn benen totaal en ervaar ik tijdens de race een spierpijn die ik normaal pas de dag na de marathon heb. Nog 17km te gaan.
Goed, pain is inevitable, suffering is optional (Haruki Marakami) dus vooral niet teveel aandacht aan besteden. Ik ga over op kleine dribbelpasjes want mijn benen goed buigen gaat niet meer. Vanaf nu af aan per kilometer denken. Op km 27/mijl 17 zou mijn vader staan met een flesje sportdrank en Powerbar snoepjes met cafeïne, een goed vooruitzicht.
En daar staat hij inderdaad.. Krista, hou vol! Tja dat is ook het enige wat ik op dat moment zelf nog kan denken. Een knuffel, flesje aanpakken en weer door. Van kilometer tot kilometer, van drankpost tot drankpost. Gelukkig hoef je je tijdens de Boston Marathon geen meter te vervelen. Vanaf de wandeling naar de start, waar een paar grappige studenten al bier aanbieden, tot aan de finish, sloven mensen zich uit om je aan te moedigen en een onvergetelijke dag te bezorgen. Van hilarische aanmoedigingsborden tot het uitdelen van zakjes ijsblokjes, waterijsjes, flesjes drinken, zonnebrand, tot ‘the scream tunnel’ bij Wesley College, het iconische Sweet Caroline en Shipping up to Boston wat bij de brandweerkazernes uit de boksen schalt.. Het is één groot hardloopfeest. Boston eert de ellende waar de stad en Amerikanen zich doorheen hebben geslagen en viert tegelijkertijd de vrijheid om gewoon door te gaan met leven en genieten. In één woord BostonStrong. Zelfs een nuchtere Hollandse heeft het moeilijk als er iemand passeert met een shirt “I miss you mom” of als ik een koppel van “Team Hoyd” voorbij zie komen of een loper op blades.
Maar goed, ik ben hier met een doel, dus blijven focussen op mijn eigen race. Mijn ademhaling is nog steeds laag, conditioneel kan ik veel harder, maar mijn benen willen niet. Ze worden steeds stijver en heuvelaf is bijna moeilijker dan heuvelop. De Boston Marathon eindigt 142 meter lager dan dat hij begint, en dit lijkt op het eerste gezicht ideaal voor een snelle tijd. Maar iedereen die wel eens in de bergen heeft gewandeld weet hoe slopend afdalen is voor je benen. Na 30km beginnen de Newton Hills, de eerste echte stijgingen in het parcours. Prettig is anders, maar aangezien ik toch al alleen maar kleine pasjes kon nemen kan dit er ook nog wel bij. Het tempo komt ruim boven de 5.00/km uit, maar ja, die tijd heb ik toch al uit mijn hoofd gezet. Lang denk ik nog dat een tijd onder de 3.20 uur gaat lukken maar in de laatste kilometers wordt hardlopen zo moeizaam dat de minuten erbij vliegen.
Om me heen is het een slagveld. Als je wel eens bij het 35-km punt van een marathon hebt staan kijken, weet je waar ik het over heb. Mensen die wandelen, slepen met een verkrampt been, zich aan de hekken vastklampen, hier en daar iemand die medische aandacht krijgt. Het is geen uitzondering, maar toch lijkt het nu meer dan anders. Zeker als je in achting neemt dat het bijna alleen maar ervaren, snelle marathonlopers zijn die hier lopen, zelfs die hebben zich dus stukgebeten op het weer en de heuvels. Later lees ik ook dat er ruim 2500 mensen medische assistentie hebben gekregen, 8% van alle deelnemers. De organisatie had 22 ijsbaden klaarstaan bij de finish voor mensen met extreme oververhittingsverschijnselen maar bleek in het heetst van de strijd zelfs nog extra versterkingen en ijs te moeten aanroepen. Gelukkig gaat het met al deze mensen weer goed.
De marathon heeft maar 5 echte bochten en die zitten allemaal in de laatste 5 mijl. Na de éénnalaatste bocht zie ik het dan eindelijk.. het CITGO sign! In de voorbereiding heb ik geappt met Wim, die vorig jaar in Boston liep. Zijn laatste tip was; Watch the CITGO sign! Vanaf dan gaat het alleen nog maar naar beneden naar de finish. Bij mijl 25 schijnt Anne nog gestaan te hebben met een heel peloton Amerikaanse vrienden die “Go Krista” moesten roepen, ik heb haar helaas niet gezien maar ik heb het vast gehoord.
Nog één bocht en dan zie ik de finishlijn, waar ik een dag eerder al mijn voeten op plaatste. Dit is ook waar in 2013 de aanslagen plaatsvonden maar daar denk ik op dit moment niet meer aan. Voor mijn gevoel zet ik een eindsprint in maar op Strava zie ik later dat de laatste 400 meter de langzaamste van de hele marathon zijn. Mijn benen doen allang niet meer wat mijn hoofd ze opdraagt en zelfs een paar seconden versnellen om nog onder de 3.25 te eindigen lukt niet meer, maar het maakt niet meer uit.. gefinisht in 3.25:06! Ik ben een Boston Finisher!!!
Na de finish mag je wandelen! De kilometers daarvoor lijkt dat een heel aantrekkelijk idee, maar daar kom je snel op terug. Zou gauw je stilstaat gaan de benen helemaal op slot en als ik nog met 1 km/uur vooruit schuifel is het snel. Meerdere keren wordt ook mij door een vrijwilliger een rolstoel aangeboden maar dit lijkt me geen goed idee, als ik nu ga zitten kom ik nooit meer overeind.. in beweging blijven!
Ik krijg mijn medaille, een plastic warmhoudfolie (wat best van pas komt aangezien het ineens heel snel begint af te koelen.. nu wel ja!) en zakken vol met eten en drinken. Ik haal mijn tas op, tussen de menigte spot ik mijn vader en de eerste post-race selfies en berichtjes worden gedeeld. Ik ontdoe me van mijn schoenen en tel een paar blauwe nagels, maar de schade valt mee.
Al ben ik geen enorme bierdrinker, dat eerste biertje in het Cheers Café waar we per ongeluk belanden smaakt erg goed. De trap naar beneden is even moeizaam, maar het applaus wat elke marathonloper bij binnenkomst ontvangt maakt veel goed. Elke beweging doet pijn, maar ik ben dolgelukkig.
Die spierpijn blijft nog wel even hangen, zo vervaagt de herinnering aan Boston 2017 voorlopig niet. Dit was tot nu toe de zwaarste marathon die ik gelopen heb en dat merk ik ook aan het lange herstel. Als je van je roze endorfinewolk afkomt ga je ook nadenken over je prestatie en komen de twijfels; hoe kan het nou dat mijn benen ineens zo enorm verkrampten terwijl ik toch rustig aan deed? Was het de warmte, een verkeerde techniek, heb ik juist teveel afgeremd bij het dalen? Kan ik echt wel tevreden zijn met een tijd van 10 minuten boven mijn PR en 15 minuten boven mijn beoogde tijd? Het idee komt zelfs in me op om een maand later in Leiden alsnog een poging te wagen; ik heb wel veel spierschade maar verder voelt het niet alsof ik alles eruit heb kunnen gooien wat ik nog in me heb. Ik heb energie en capaciteit over voor nog een PR-poging, denk ik even. Toch weet ik dat dit niet verstandig is.. dat PR komt er maar daar ga ik gewoon weer opnieuw voor trainen, in de herfst. Want eigenlijk is de training ook wat de marathon zo mooi maakt. Daarnaast kan ik gewoon echt niet ontevreden zijn. Dit was de eerste keer dat ik echt heb moeten strijden tegen oplopende kilometertijden in de laatste fase van de marathon, en ondanks dat ik wat minuten heb moeten incasseren ben ik wel trots op hoe ik daarin heb doorgezet. Ik hoor van heel veel mensen, zelfs ervaren Bostonlopers, dat zij nog veel meer tijd hebben verloren op hun PR. Dit blijkt ook wel uit de cijfers. Slechts ca. 8000 van de 30.000 mensen hebben zich opnieuw gekwalificeerd in hun categorie, dit is mij wel gelukt. Daarnaast ben ik als 5750e geeindigd terwijl ik me als 9272e kwalificeerde, bijna 4000 mensen fictief ingehaald dus. Met een 969e plek bij de ruim 12000 vrouwen mag ik ook echt niet klagen, ruim bij de eerste 10% in een sterk deelnemersveld. Toch blijft er iets knagen.. ooit ben ik terug, met quads of steel en dan gaat dit BPR eraan. En zo niet, dan maakt het ook niet uit. Want de sfeer die je tijdens deze bijzondere marathon ervaart, daar kan geen droomtijd tegenop.
Als afsluiter nog wat mooie teksten die langs het parcours te bewonderen waren:
- If Trump can run, so can you
- Run like United wants your seat
- Alternative finishline in 100m! (vlak na de start)
- Don’t trust a fart beyond this point
- Seems like a lot of effort for a free banana
- Wicked Hahd but you got this!
En dit vond ik zelf de leukste, in de Wellesley Scream Tunnel:
Geen gratis lunch 