Geen gratis lunch

 

Hoofdstuk 1: The Road to Boston is paved with stories

Het begon in Eindhoven, 11 oktober 2015. De dag dat ik volledig in de flow zat en zelfs mijn meest optimistische doel overtrof; ik liep 3.14:45 tijdens mijn tweede marathon. Tijdens de laatste kilometers motiveerde ik mezelf ermee dat ik met een tijd onder de 3.15 de London Marathon kon lopen. Zo perste ik er nog een mooie eindsprint uit. Dit bleek helaas niet het geval te zijn; deze limiet gold alleen voor Britten. Toen de spierpijn weggeëbt was bleek echter dat ik wel ruim onder de limiet voor de Boston Marathon had gelopen.. ook niet verkeerd toch?

Tijdens de voorbereidingen van Eindhoven was echter een liesblessure ontstaan. Ik twijfelde of ik me wel moest opgeven voor Boston 2017, maar ik had nog zo lang de tijd en je wist maar nooit of je je nog eens ging kwalificeren… dus doen! Het jaar dat volgde was een moeizaam jaar met veel fysiobezoekjes, onverklaarbare pijntjes en uiteindelijk een overbelaste voet waardoor ik van april tot juli geen stap kon hardlopen. In de zomer begon ik rustig weer met opbouwen en eind september verhuisde ik naar Den Haag en maakte daarbij de overstap naar Haag Atletiek. De overstap van vooral veel over de grond rollen en rustige souplessetempo’s naar een ‘echte baangroep’ waar gewoon op snelheid getraind werd, in combinatie met een hardere sintelbaan (en oja, een nieuwe baan, nachten en weekenden doorhalen voor mijn proefschrift en een privéleven wat op zijn kop stond) zorgde in het begin voor veel spierpijn, moeizame trainingen en twijfels. Maar hardlopen brengt rust en structuur wanneer het leven chaotisch is, dus ik trainde gewoon geduldig door. Toen ik er echter achter kwam dat trainer Pim Quist ook een Boston-veteraan was, was mijn vertrouwen gewonnen: dit was de man die mij op een goede manier op de MOAM[1] kon voorbereiden.

Het schema was anders opgebouwd dan ik gewend was, het was een soort lineaire opbouw richting april; dat betekende dat alle duurlopen van meer dan 30km pas in de laatste 6 weken van het schema zaten. Om me heen zag ik mensen in marathontraining al lange duurlopen maken in januari, en dan voelt het alsof je zelf niet goed bezig bent. Toch is er één heilige regel bij het lopen van marathons: trust your training. Het schema is zwaar en zit secuur in elkaar, het is dus niet de bedoeling dat je zelf meer gaat doen of dingen om gaat gooien. Langzamerhand werd ik weer net zo fit als voor mijn blessure, mijn hartslag daalde bij duurlopen en de pijnlijke spieren na baantrainingen verdwenen. Ik liep een nette 1.33 op de halve van Egmond, wat veel vertrouwen gaf omdat het een zwaar parcours is met strand en duinen. Op basis hiervan dacht ik dat een ruime sub 1.30 op de CPC er zeker in zat, maar een verloren gelletje en een hongerklop gooide roet in het eten. Desalniettemin haalde ik ook uit deze race vertrouwen; de eerste helft voelde zo makkelijk en zelfs met hongerklop nog 1.32 lopen, dat is niet slecht. Daarnaast gingen de lange duurlopen ook prima en de zaterdagtrainingen met steeds langere blokken op marathontempo waren pittig, maar goed te doen. Tijdens baantrainingen liep ik vaker op kop dan ergens achteraan en mijn trainingsgenootjes verbaasden zich over mijn vermogen om eindeloos constante rondjes 98 te lopen. Kortom; de vorm begon terug te komen en ik durfde uit te spreken dat 3.10 realistisch was. Dat wil zeggen; mits de omstandigheden het toelieten. Met dit gevoel trok ik op 14 april samen met 30073 andere hardlooppelgrims uit 99 verschillende landen, die zichzelf gekwalificeerd hadden voor deze bijzondere race, naar Boston toe.

Dit lijkt me een goed moment voor wat achtergrondinformatie over de Boston Marathon. De race vindt plaats in het meest historische stukje van de Verenigde Staten, maar kent ook zelf een rijke en lange geschiedenis, vol inspirerende verhalen. Het is de oudste jaarlijkse marathon, die al sinds 1897 gehouden wordt over ongeveer hetzelfde parcours. Als je de Varsity geroeid hebt vind je dit uiteraard een modern tafereel. De Boston marathon zit vol met historie en symboliek, en na de aanslagen in 2013 is dat natuurlijk alleen maar meer geworden. Dat blijkt al uit het feit dat er dit jaar 5(!) films/documentaires over de wedstrijd verschijnen. In 2014, een jaar na de aanslag, wilde Meb Keflezighi een ode brengen aan de vechtlust van de Amerikanen in het algemeen en de Bostonians in het speciaal. Dit deed hij door de Boston Marathon te winnen, als eerste Amerikaan sinds 1983.
Boston speelt ook een rol in een stukje geschiedenis van de vrouwenrechten. Dit jaar was het 50 jaar na de eerste officiële deelname van een vrouw, Kathrine Switzer. Bij inschrijving hadden de officials niet begrepen dat K.V. Switzer een vrouw was, maar toen ze dit doorhadden probeerden ze haar tijdens de race van het parcours te halen. Kathrine’s vrienden verhinderden dit en ze liep de marathon uit in 4.20, een tijd die ze vele jaren later aan wist te scherpen tot 2.51. Sindsdien bleef Kathrine zich inzetten voor vrouwen in de atletieksport. Dit jaar vierde ze dit bijzondere jubileum door opnieuw met hetzelfde startnummer (261) te lopen,  waarna dit nummer nooit meer uitgegeven zal worden. Naast de 70-jarige Kathrine liep er in de editie van dit jaar een man mee die zijn 50e aaneengesloten Boston Marathon liep!

In de aanloop naar de marathon en tijdens de race word je je ook scherp bewust van het laatste stukje geschiedenis van de marathon; de terroristische aanslag op 15 april 2013, waarbij 3 mensen om het leven kwamen en 264 gewonden vielen. De bom ging af toen de marathon nog bezig was. Deze dag wordt nu herdacht als “One Boston Day”, en overal staan dan kleine potjes met narcissen in de kleuren van de Boston Marathon. Ook in de instructies die je ontvangt wordt pijnlijk duidelijk dat dit nu een integraal deel van de marathon is; het dragen van een rugzak is op sommige plekken verboden en op andere plekken sterk ontmoedigd. Er is veel zichtbare en onzichtbare beveiliging. Toch overheerst dit niet de sfeer, de vrijheid en het plezier van het lopen, juist nadat zoiets tragisch is gebeurd, is veel sterker. Oorlogsveteranen en slachtoffers van de aanslag lopen in grote getale mee, in handbikes of op blades, en worden als helden vereerd. De Boston Marathon heeft overigens sinds 1975, als eerste marathon, een officiële wheeler divisie.

Het laatste stukje geschiedenis is eigenlijk een hardnekkige mythe. Veel mensen denken dat de klassieke marathonafstand, 42195 meter, is vastgesteld omdat het de afstand is van Hopkington tot Boston. Dit is niet waar. Het is ook niet de afstand van Marathon tot Sparta, het laatste stukje van de 240km vanaf Athene die Pheidippides aflegde om een boodschap over te dragen alvorens hij dood neerviel. Wel is het zo dat deze afstand 40km bedroeg en dat de vroegmoderne marathons ook altijd ongeveer 40km waren. De marathon werd echter verlengd tot 42195 meter bij de Olympische Spelen van Londen in 1908, omdat deze precies voor de box van de Koninklijke familie moest eindigen. In 1921 werd deze afstand gestandaardiseerd.

Een curieus feitje om deze blog mee af te sluiten; waarom heeft de B.A.A., de vereniging die de marathon organiseert, een eenhoorn als logo? Het volgende antwoord wordt op de website gevonden:

“While it is popular belief that in 1887 the B.A.A. founders chose the Unicorn as the organization’s symbol due to its place in mythology (Chinese and other mythologies regard the figure as an ideal and something to be pursued but which can never be caught), it is more likely that the Unicorn was borrowed from the coat of arms from one of the B.A.A.’s first families. Still, the now iconic Unicorn stands for striving for excellence…. even it can never be achieved.”

Ik geef persoonlijk de voorkeur aan de eerste betekenis, the beast that can never be caught. Want oef, ik dacht dat ik goed voorbereid was en dat ik dit Beast wel even ging vangen. Maar daar had ik me stevig in vergist. Deze marathon was de zwaarste die ik tot nu toe gelopen heb en echt een onvergetelijke ervaring; ten eerste vanwege de ongelooflijke sfeer die om de marathon heen hangt, maar ten tweede om de absurde spierpijn die ik eraan over heb gehouden. Het specifieke hoogteprofiel van het parcours van Hopkington naar Boston speelt hier een grote rol in. Meer daarover, en over hoe ik de dagen voor de marathon en de race zelf beleefd heb,  in hoofdstuk 2..

 – Wordt vervolgd! –